Verhuurbare oppervlakte ratio

De verhuurbare oppervlakte ratio is een belangrijke maatstaf in de vastgoedsector, met name voor gebouwen zoals kantoren, winkels en bedrijfshallen. Het geeft aan welk deel van de totale bruto vloeroppervlakte daadwerkelijk verhuurd kan worden. De bruto vloeroppervlakte (BVO) wordt gemeten op vloerniveau langs de buitenomtrek van de opgaande scheidingsconstructies, inclusief gevels en dragende wanden. De verhuurbare vloeroppervlakte (VVO) omvat het vloeroppervlak dat daadwerkelijk bruikbaar en dus verhuurbaar is, zoals kantoorruimte en algemene ruimtes zoals toiletten en gangen. Ruimtes die niet tot het VVO worden gerekend zijn onder andere trappenhuizen, liftschachten, installatieruimtes en delen van vloeren met een hoogte onder 1,5 meter.

De bepaling van zowel de bruto vloeroppervlakte (BVO) als de verhuurbare vloeroppervlakte (VVO) vindt in Nederland plaats volgens de NEN 2580 norm. Deze norm geeft eenduidige definities en meetmethoden voor oppervlakten en inhouden van gebouwen om vergelijkbaarheid en transparantie te waarborgen in de vastgoedsector. De NEN 2580 onderscheidt verschillende soorten vloeroppervlakten, waaronder BVO en VVO, en specificeert nauwkeurig welke delen van een gebouw wel of niet meetellen voor deze oppervlakten.

• https://nl.wikipedia.org/wiki/NEN_2580
• https://www.ruimte-ok.nl/kennis-en-voorbeelden/kennisbank/verhuurbaar-vloeroppervlak
• https://www.handelbouwadvies.nl/verhuurbare-vloeroppervlakte-vvo/
• https://kvmc.nl/expertise/vastgoedinspecties/nen-2580-oppervlaktebepaling/
• https://www.tdcengineering.nl/diensten/nen-2580/
• https://kadastralekaart.com/begrippen/nen-2580-meetinstructie